Intervju med Robert Bly,
Ved Øivind H. Solheim
ØS: Eg såg ein stad at du seier at dei realistiske stykka viser oss Ibsen sitt talent, mens Peer Gynt viser oss den geniale Ibsen.
RB: Det er ein skala, sjølvsagt. Gleda i det heile. Genia er kjende for å vera veldig leikne, og det kjem ikkje særleg mykje fram i stykka i daglegstova. Dette er det siste stykket der han kan kosa seg i sin eigen genialitet før han set i gang med å skriva dei stykka som dei vil ha av han. Dette er Ibsen sitt meisterverk, ja, det meiner eg, så det var ei stor glede for meg å omsetja det.
Det skulle setjast opp for om lag 20 år sidan av ein regissør i New York. Så kom han opp i økonomiske problem, så det stoppa opp der.
Mark Riley høyrde om det - han var direktør for the Globe Theatre i London i 20 år. Han skreiv til Guthrie’s og sa at han ville leiga Robert Bly til å omsetja Peer Gynt til engelsk, og at han ville koma over og spela hovudrolla. Og dei sa: – Åja, ja, det gjer vi!
ØS: Eg kan sjå parallellar mellom Peer Gynt og det arbeidet du har gjort saman med andre menn (the Mens’ Mouvement).
RB: Slik var det ikkje for meg. Eg tenkte ikkje på folk som var lystige slik som Peer Gynt. Eg hadde i tankane alle slags menn som var deprimerte, einsame og i dårleg form. Det var desse mennene eg prøvde å hjelpa med Mannen (Iron John. A Book about Men). Og eg sa til dei at å delta der, vi kunne seia at det var seks steg eller trinn. Og folk kunne koma til meg og seia: ja, eg har vore på trinn to i 30 år. Så det var den slags ting eg arbeidde med på den tida. Eg gjer det framleis av og til. Eg var like så overraska som nokon då eg skjønte kor mykje Peer Gynt er i slekt med det temaet.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar